Ben insanım ve bu sana son yazım…

Ben insanım ve bu sana son yazım…

• Bir küçük meni damlasından meydana gelip toprağa karışan bir canlı olarak, hiç bir zaman hüküm vermeyen ve zalim olmayan bir dünyada yaşamak umutları ile her sabah kalktığım yatağımdan, bazen hıçkırarak ağladığım bazen ise bir küçük göz yaşı damlası ile ıslanan bedenim, güneşin ışığı ile uyanır ve beni dünyaya bırakır… İşte o zaman, zaman kavramını anlar ve ne olduğumu düşünürüm. Beni uyandıranın ve ağlatanın ne olduğunu anladığım da ise çeketimi alıp çekip gitmek isterim, hangi mekan ve hangi zaman olursa olsun.

Her ne kadar uzaklar biz insanlar için yaratılmış olsada biz yerimiz de teklemeyi ve başkaları tarafından iteklenmeyi yeğleriz.

Her nefes alışım da ‘Nedir beni ben yapan…‘ yada ‘İnsan olmamı sağlayan‘ diye düşünmek aklımın ve varlığımın ötesindedir.

Baktığımda göremediğim, işitmek istediğimde işitemediğim bir yokluk içerisinde olmak, insan olmanın gerçekliği mi acaba diye sürekli aklımda.

• Geçtim tüm soruları, çünkü cevapların hepsi ortada. Kendimi bir soru yapmaktansa cevap yapmayı yeğledim, bir yaşayış ile yürüyorum, hiç bir şeyi tanımadan… Biliyorum ki vardığım nokta da sadece ben olacağım. Çünkü soyumun nereden geldiğini ve neden olduğumu çok iyi biliyorum.

Sana ‘İnsan‘ olduğumu söylüyorum ve ‘Sen de insansın’ bunu biliyorsun, sana sonkez yazıyorum…

MAG