Dokun dokunabildiğin kadar, bir gün sana da dokunacaklar.
Hadi bu gün birisine ya da bir şeylere dokun ve değişim başlasın...
Dokun dokunabildiğin kadar, bir gün sana da dokunacaklar.
Bazen körlüğün bedeli ağır olur, her gelen giden parmak atar ya da düdüklemeye çalışır. Sense hayatın bir hiç olduğunu bildiğin halde savaşmaya yara almaya devam edersin. Bazıları bunu kader diye tanımlar bazıları ise kederden der. Gerçek hiç bir zaman öyle değildir.
Biz ancak fizik kurallarına bakarak hayata yön verir ve bu yönü bir yol olarak kabul ederiz. Peki göremediklerimiz ve duyamadıklarımız nasıl bir yaşam formu içerisindeler işte düşünmemiz gerekende budur. Onların bizim hayatımız da ne kadar bir yeri var. Ve onlar kimler neden göremiyor neden duyamıyoruz… neden dokunamıyoruz.
Hiç düşündünüz mü neden hislerimiz çok önemlidir.
Neden bazen kalbimizin dediğini yaparız.
Neden bazen sesimizi fiziksel boyuta taşıyamayız.
Yada neden rüzgarı göremeyiz ve dokunamayız…
Bunların bir anlamı bir önemi olmalı sadece yaradılışa bağlamamalıyız. İnsan için bir anlam ifadesi olmasa idi hissedemez, kalbimizi dinlemez, ruhumuzu yemeğe çağırırdık.
Dokunmanın ne kadar önemli olduğunu çok iyi biliriz. O dokunuş ile neye dokunuyoruz, neden bir dokunuş insanı veya hayatı değiştirir… İşte dokunmanın anlamını çözenler bizlere öyle dokunmuşlar ki hayatımız değişmiş ve değişmeye devam ediyor. Bunu bildiğimiz halde biz gerçek dokunuşu gerçekleştiremiyoruz. Eğer bunu yapamaz veya yapmaz isek dokunma hissimizi de yakında kaybedeceğiz…
Hadi bu gün birisine ya da bir şeylere dokun ve değişim başlasın…
Haber Veriyoruz