Saygının temeline iniyorum…

İçim içime sığmaz iken, beyin hücrelerimde yer kalmamışken, ben yine de en üst mertebeye saygıyı koydum da siz anlamadınız.

• Basitliğin çukurunu kazdım ve kelimeleri oraya gömdüm. Ama siz mezar taşının üstünde yazana baktınız. O taşın altındaki toprağa bakıp da üzerindeki çiçekleri görse idiniz saygının derinliğini anlayabilirdiniz. Toprak olduktan sonra bile o ölünün üzerinde açan çiçekler size gösterilen saygının çiçekleridir.

Merak ediyorum beyin hücreleriniz ne tür bilgiler ile dolu…Anlıyorum her insan dünyaya hayata farklı bakıyor. Ancak her insanın bir ortak noktası var o da insan olmamız. İnsan olmamızın temeli diğer insanlara saygı göstermemiz ve saygı duymamız.

• Bazen kendimi bir takım insanların yerine koydum ve çok korktum. Hayata bakış açılarını görünce dehşete düştüm. Sonra kendi kendime ‘İyi ki ben benmişim…’ diye mutlu oldum. İşte o zaman anladım ki saygının en derinlerine inmemiz gerek. Hiç bir zaman merak etmedim en dip de en derinde ne ile karşılaşacağım. Bazen sonsuz bir derinlik olduğunu da düşünmedim değil yine de korkmadım. Ben korkuyu doğduğum gün öldürdüm. Biliyordum ki o korku hayat boyu beni rahatsız edecek…

Allah benden razı olsun diye insanlığımı her zaman ön planda tuttum. İnsan gibi olmaya çalıştım. İnsan olmayı hedef edindim. Sonra öğrendim ki insan olmanın baş yapımcısı olmak saygı duymakmış. Bende saygının temeline inmeye karar verdim. Çünkü son takdir asla insanların olamaz. Son takdir yaratıcınındır.

MAG